Nieuws

Verzoenen als levensmissie

Een meisje dat opgroeide in een intens verdeelde familie, is nu - 53 jaar later - de ambassadeur van verbondenheid. De missie van Roermondse Annette M. Mul die als relatietherapeute en bedrijvencoach inspiraties uit een jeugd vol taboes haalt.

Ik ben opgegroeid met een familietaboe, met heftige zwart-wit tegenstellingen. Een deel van mijn familie is na de oorlog geridderd als verzetsheld,terwijl mijn andere grootouders in diezelfde oorlog juist voor de Duitse tegenpartij hadden gekozen. Met name mijn vader heeft daar vreselijk onder geleden. Hij is door dat jeugdtrauma moeilijk bij zijn eigen emoties kunnen komen. Hij was meer bezig met óverleven dan met leven.
En dan speelde er binnen de familie ook nog een rigide tegenstelling tussen gereformeerde en katholieke overtuigingen. Let wel, op ‘buigen-
of-barsten’ niveau. Ik heb als kind heel wat loyaliteitspijn ervaren.
Geloof je nou, dat het geen toeval is dat uit die psycho-emotionele blurrie ík tevoorschijn ben gekomen, de verbinder. Want zo zie ik me zelf.
Mijn taak in dit leven is om mensen (weer) bij elkaar te brengen. In relaties, mannen met vrouwen. In gezinnen, ouders met kinderen. Maar ook binnen bedrijven en de rest van de maatschappij. Ik ben daar heel bevlogen in. Vroeger als kind bad ik, ‘O god geef mij a.u.b. geen roeping’, omdat ik bang was dat ik dan in een klooster terecht zou komen. Maar nu - met 53 jaar levenservaring op de teller - blijk ik toch een missie te hebben. Ieder mens wil erkenning (autonomie), maar tegelijkertijd van betekenis zijn (verbondenheid). Ik probeer mensen bewust te maken dat we samen-zijn ondanks dat we verschillend zijn.
In Zuid-Afrika zeggen ze: Een mens is een mens, omdat er andere zijn. Anders gezegd, het besef: Ik ben, omdat wij zijn.
Zuid-Afrika is, tegen het licht van de mensonterende apartheidspolitiek, voor mij hét toonbeeld van verbondenheid in verscheidenheid.
Het is een lang verhaal, maar ik ben op een gegeven moment in mijn leven in contact gekomen met de Ubuntu-filosofie en de waarheidscommissie van aartsbisschop Desmond Tutu.Dat betekent dat je je als mens niet bedreigd, beledigd of vernederd voelt door anderen, omdat je weet dat we uiteindelijk allemaal onderdeel zijn van één groter geheel. Dáár heb ik geleerd dat verzoening vele malen verder gaat dan vergeven. Neem de ouders van Amy Biehl, die in 1993 in Zuid-Afrika werd vermoord door vier zwarte jongens. Zij hebben de daders niet alleen vergeven, maar twee van hen zelfs geadopteerd en laten studeren, opdat ze konden uitgroeien tot maatschappelijk werkers voor kansarme jongeren in de townships waar die zelf ooit uit voort kwamen. Die verzoening probeer ik in mijn privéleven, maar zeker ook in mijn werk als relatietherapeut en als bedrijvencoach uit te dragen.

Het is de verzoening die ik mis bij de jaarlijkse 4 mei herdenking, waar we nog steeds geen Duitsers kunnen tolereren. Daarom ben ik trots dat we als Rotary Maas&Roer in Roermond sámen met een Duitse rotaryclub een project steunen voor de Amy Biehl Foundation in Kaapstad.
En ja, ik heb me ook verzoend met mijn eigen leven. Het is beslist niet altijd over rozen gegaan, maar tegelijkertijd is er het besef dat je van een alleen maar gelukkige jeugd, niet volwassen  wordt. Ieder mens heeft tegenslagen, verdriet en wanhoop nodig om er achter te komen wat écht belangrijk is in het leven. Juist die ervaringen hebben me gebracht waar ik nu ben en waar ik nu voor sta. Uiteindelijk hebben ze -hoe pijnlijk ook - mijn leven verrijkt. Het leven is niet ontdekken wat je wilt worden, maar ontdekken wie en wat je zelf nu eigenlijk bent.
Daarvoor moet je per saldo meer áfleren dan bijleren. Juist uit beproevingen en ontberingen groeit het beste inzicht en de mooiste schoonheid.
Het is niet voor niets dat Aloë-planten in Zuid-Afrika hun mooiste bloemen dragen, daar waar de grond het minst vruchtbaar is.
Het leven heeft me wat dat betreft veel inzicht gebracht. Ook in mijn zwakke punt, mijn achilleshiel. Ik verplaats me meestal zó zeer in de ander, dat ik bij conflicten bijna automatisch de schuld bij mezelf leg. Zoals je als kind voor je vader de oorlogspijn dragelijk probeert te maken,door een perfect en lief kind te zijn. Een doorgeschotenmanier van altruïsme.
Uiteraard ben ik geen heilige, maar ik ben wel een mooi mens... Raar hè, om dat van jezelf te beweren. In onze Hollandse poldercultuur pronk je niet met eigen veren. Maar ik zeg het niet uit ijdelheid, maar omdat ik écht de volle overtuiging heb dat álle, ja álle mensen van nature mooi zijn en op zoek  zijn naar de vrede in zichzelf. Ik ben de gedreven optimist, die gelooft in de kracht van liefde en het uitdragen van dromen. Zoals Nelson Mandela het zegt: je dient de wereld niet door je klein te maken, het is je plicht om te gaan staan en je talenten te laten schitteren.”

Bron: Dagblad De Limburger - Ron Buitenhuis