Columns

Vitaal

Een column schrijven over vitaliteit terwijl ik ziek
achter mijn laptop zit. Kan dat eigenlijk wel? Mijn
innerlijke dialoog draait op volle toeren, terwijl mijn
lichaam ‘ho’ roept. Maar ik ga toch nog even door
met schrijven. Ik begrijp ook ineens waarom het
woord deadline geen lifeline heet.

‘De lezer merkt hier toch niets van’, zegt een stiekem
en dominant stemmetje. En waarom zou ik niet een
vitaal imago ophouden in plaats van de lezer lastig
vallen met een ‘niet kunnen vandaag’?

'Ik luister hardnekkig moeilijk naar
wat mijn lichaam nodig heeft'

‘Kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt ernaast’.
De zin plopt op in mijn hersenen en veroorzaakt
een knoop in mijn maag. Het was een gevleugelde
uitspraak in ons gezin. En zoals familiespreuken en
gezegdes voor ons allemaal een diepe betekenis
en drijfveer in handelen teweegbrengen, heeft het
er bij mij toe geleid dat ik, mag ik wel zeggen, een
aardig doorzettingsvermogen heb. Maar elke waarde
heeft ook altijd een doorgeschoten en vervormde
kant, een keerzijde van de medaille. En bij mij is die
keerzijde dat ik toch hardnekkig moeilijk luister naar
wat mijn lichaam nodig heeft in tijden dat ik meen dat
anderen en omstandigheden ‘verwachtingsvol’ zijn.
Iets met onderliggende belemmerende overtuigingen?
Ja, natuurlijk.

Om 11.30 uur heb ik een Teams-vergadering in mijn
agenda staan. Belangrijk, belangrijk. Die wil ik toch
nog door laten gaan. Zal ik mijn gezicht toch even
een beetje opmaken, zodat mijn mogelijke opdracht-
gever een energiek en sprankelend persoon op het
scherm ziet? Want ja, de organisatie schreeuwt om
een vitale spreker, een inspirerende sessie om samen
de energietransitie in te gaan. ‘Help, geef me energie’,
zegt mijn lijf. Ik voel me net dat kindje met kwartetten:
‘Ik zie dat je dat kaartje nodig hebt, maar ik heb het
niet in huis.’ Maar mijn hoofd zegt: ‘Nog heel even
doorgaan, dat moet toch lukken?’

Ping, een whatsappje komt binnen. Mevrouw ‘energie-
transitie’ verontschuldigt zich: ‘Kunnen we onze meeting
alsjeblieft verzetten, ik ben ziek en moet naar de dokter.’
Een denkbeeldig vreugdesprongetje maakte zich van
mij meester. Wel zaak, dat ik niet direct reageer met
dat vreugdesprongetje, maar empathisch aansluit met
mijn bezorgdheid en ik moet natuurlijk niet vergeten
haar beterschap te wensen. Door haar openhartigheid
durf ik ook over te steken (ik denk dat dat zo werkt):
‘Ik ben eigenlijk ook ziek’ app ik, terwijl ik me erop
betrap dat ik met het woordje ‘eigenlijk’ meteen alweer
een stukje ontkenning inbouw.

Een week later, alweer enigszins hersteld, ben ik met
mevrouw ‘transitie’ aan het beeldbellen. Wat aanvan-
kelijk een methodisch vraagstuk leek krijgt een per-
soonlijke wending en verdieping. Mevrouw ‘transitie’
wordt Joke en ze deelt haar zorg. Vanuit haar functie
als HR-manager, maar vooral als mens. Het ziekte-
verzuim in haar organisatie is het afgelopen jaar
schrikbarend gegroeid. Veel mensen kampen met
burn-outklachten, juist díe mensen met een hoog
verantwoordelijkheidsgevoel en een sterke antenne
voor de grote problemen in de wereld, die ze in het
klein elke dag vertaald zien ín de organisatie en privé.
‘Hoe kunnen we binnen onze organisatie, naast alle taken,
meer voor elkaar én de aarde zorgen?’, lijkt de centrale
vraag. En Jokes acute vraag aan mij: ‘Hoe kunnen we
voorkomen dat mensen vanuit een hoog arbeidsethos
alsmaar door blijven gaan als ze al bijna op omvallen
staan?’

Ik kijk niet naar mijn beeldscherm, maar in de spiegel.

November/ december 2022 | The Optimist NL