Columns

Kwetsbaar

‘Voor mijn..., die ik begin te leren kennen’.
Je schreef het in je gedichtenbundel voor mij. Thuis
aangekomen las en herlas ik je zinnen. ‘Begin te leren
kennen...’ Een begin van wat? Wil je me dan verder leren
kennen? Is dit een uitnodiging?

Ik weet niet wanneer het begon, bij mij begon. Mijn
beginnende liefde voor jou. Mijn hersenen zoeken de
reconstructie, alsof ik het antwoord in het verleden en de
logica meen te vinden. Ons contact wordt, met veel
voorzichtigheid en respect, steeds persoonlijker.
Mijn hersenen komen in een weddenschap van intuïtie,
angst en controle terecht: ‘Als zijn aanhef in de eerstvolgende
mail ‘lieve’ is dan... durf ik daarna ook ‘lieve’ te schrijven.
Afsluitend met ‘warme groet’, omdat jij dat ook doet.

Als ik naar je toe rijd, tracht ik mezelf kalm toe te spreken:
‘Er is niets aan de hand, probeer te genieten van een
gewoon fijn gesprek.’ Maar ik tril, tril als een espenblad.
Hoe is dit mogelijk? Wat gebeurt er met me? Ik ben
bijna zestig jaar, maar voel me een kwetsbaar meisje van
twaalf. Ik repeteer de zogenaamde intelligente onderwerpen,
veilige onderwerpen waar ik mee binnen kan komen
en op terug kan vallen om niet weg te zinken in een reddeloze
verliefdheid.

Ik heb eigengemaakte soep voor je meegenomen. ‘Neem
je het diepvriesbakje de volgende keer mee?’, vraag je.
Het lijkt om niets te gaan. Maar ik sta in je keuken, je laat
letterlijk in je keuken kijken. ‘De volgende keer..?’
Ik knoop je woorden als muziek in mijn oren.
Hij wil een volgende keer...

‘Ik smelt al bij het zien van je theepot'

We eten samen kersen, de pitten verlaten gelijktijdig onze
mond. Ik zie je tanden en je tong. We buigen voorover en
schuiven dichter naar elkaar toe. Ik smelt al bij het zien
van je theepot en door de trekker op de wc, die een handgeschreven
handleiding heeft. Ik luister naar je verhalen en voel je stem.

Zuurstof, zuurstof. Wandelend door je tuin met de
oude bomen. Iedere boom zijn wortels en zijn verhaal.
Het is koud, je slaat een arm om mij heen. ‘Het
is goed zo.’ Koude natte voeten, ik dans door de wei.
Mijn bloed stroomt. Ik zie de oude man en het kleine speelse
jongetje in één. We lopen gearmd, je helpt me over het
hek en prikkeldraad heen. Aii... brandnetels. ‘Voorzichtig,
zal ik je benen insmeren?’ Mijn lijf tintelt in
elke vezel.

In de vochtige donkere stal kus je me voor het eerst.
Intens voorzichtig. Wie van ons tweeën is het meest
kwetsbaar?
Innig gearmd breng je me naar mijn auto. We zwijgen.
Denken we hetzelfde? Ons leeftijdsverschil is enorm. Is
er wel een toekomst? ‘Ik wil bij je zijn, al zou de toekomst
maar drie uur zijn’. We kussen, ik voel je tong die ik zag bij
het kersen eten. ‘Kom je gauw weer? Ik wil dronken met je
worden.’ ‘Warme groet’ heeft, onder ons schrijven, inmiddels
plaats gemaakt voor ‘liefs’.

Ik begin je te leren kennen. En mezelf? Ik ben omdat
WIJ zijn! 

September/ oktober 2019 | The Optimist NL